Kawę
lubiłam od zawsze. Matka mieliła ją w starym, odziedziczonym po babci
Franciszce młynku, który rzęził głośniej od dziadkowego fergusona. Mniej więcej
raz na tydzień ojciec z prawdziwym oddaniem reperował to przedpotopowe
urządzenie, ani myśląc o zastąpieniu go innym, nowocześniejszym, zaopatrzonym w
regulację grubości mielenia. Młynek babci Franciszki był po prostu
niezastąpiony. Rodzinna pamiątka z duszą. Pamiętam, że ilekroć mielił,
zatykałam uszy watą, aby nie słyszeć głośnego, wwiercającego się w mózg
warczenia mikroskopijnego silnika. Klęczałam na drewnianym, rozchybotanym
taborecie kuchennym, cierpliwie czekając, aż matka uniesie brudne wieczko
młynka. Natychmiast, niemalże z prędkością błyskawicy, po niewielkim
pomieszczeniu rozchodził się intensywny zapach świeżo zmielonej kawy. Chłonęłam
go całą sobą. Ten aromat jest we mnie do dziś. Obok zapachu rozgniatanych
palcami cytrusowych skórek jeden z najprzyjemniejszych z czasów dzieciństwa.
Towarzyszył mi przez lata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz