Jóźwik niewiele się zmienił. Jedynie kędziory przyprószone siwizną zdradzały upływ czasu. Siedział na ławie przy wielkim pobielonym piecu i moczył nogi w gorącej wodzie z dodatkiem lawendy. Wiązki suszonego ziela wisiały przy belkach sufitu. Ojciec ścinał lawendę wtedy, gdy kielichy drobnych kwiatów były całkowicie fioletowe i nabrzmiałe. Bukiety wieszał zawsze w przewiewnym, zacienionym miejscu, aby płatki nie wyblakły pod wpływem promieni słonecznych i nie straciły aromatu. Podczas suszenia przy piecu z rośliny wydobywał się intensywny zapach. Uwielbiałam wówczas przesiadywać w kuchni. Kiedy weszliśmy do nagrzanego pomieszczenia, Jóźwik nawet na nas nie spojrzał. Zapatrzony w niewidzialny punkt na ścianie, nucił pod nosem jakąś tęskną melodię, a oczy błyszczały mu niczym żar pod paleniskiem. Znałam tę piosenkę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz