Chłopak, ukryty w prowizorycznej ambonie umocowanej wśród konarów drzew, czekał na ofiarę czasem do świtu. Miał przy sobie wszystko, co jest potrzebne, aby oprawić zwierzę, oczyścić dokładnie skórę z tłuszczu i resztek tkanki, a mięso pokroić w plastry na przynętę. Zabijanie od początku nie sprawiało mu kłopotu. Nie miał przed nim oporów nawet wtedy, gdy musiał linką hamulcową udusić Hektora, ulubionego psa, który źle znosił odór upolowanej zwierzyny. Wył przeokropnie, a spuszczony z łańcucha drapał zawzięcie w okno piwniczne. Józek z czasem pojął, że zabijanie, jeśli przebiega według wcześniej przygotowanego scenariusza, może być przyjemne, daje maksimum satysfakcji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz