Teraz leżał na pryczy zbitej z desek i wspominał tamte czasy. Matka umarła nagle we śnie, a on trafił do jednego z tych strasznych miejsc. Właściwie to niewiele pamięta z sierocińca, jakieś niezborne obrazy pełne strachu, wewnętrznej pustki, z której stopniowo zaczęły wyłaniać się głosy. Początkowo były to szepty, potem wściekłe okrzyki, sprawiające ból, zmuszające do działania. Mordował. Nasycone cichły, by za jakiś czas domagać się kolejnej ofiary. Nauczył się je kontrolować, a nawet więcej, uczynił z nich sprzymierzeńców, niezastąpionych przyjaciół gotowych wspierać go w trudnej sztuce tworzenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz