Pisałam przez całą noc, a
kiedy nastał świt, wyszłam do ogrodu. Spacerowałam przez chwilę wśród drzew z
mgłą pod rękę. Dobra z niej towarzyszka, nigdy nie mówi zbyt wiele, uwielbia za
to tak jak ja chodzić boso po rosie. Nie muszę przy niej niczego udawać ani
uśmiechać się, gdy nie mam ochoty - wystarcza jej po prostu sama moja obecność.
Najbardziej lubię patrzeć, gdy mgła snuje się wśród kwiatów - wygląda wtedy tak
pięknie, tak zgrabnie i beztrosko, że mam ochotę wziąć ją w ramiona, zapomnieć
się i mocno tulić, najmocniej jak potrafię, a potem wraz z nią rozpłynąć się w
powietrzu, niezauważalnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz