List

- Ciiichooo, ciiichooo... Pani Kasia pisze list! - powiedziała pacynka Klotylda.

Wszystkie zabawki umilkły jak za dotknięciem zaczarowanej różdżki i z zaciekawieniem spojrzały na panią. Ojej, rzeczywiście! W przedszkolu nie ma już ani jednego dziecka, a pani, zamiast iść do domu, siedzi przy biurku i pisze.

- List? - zapytał pajacyk Teofil. - A skąd wiesz, że list? Może po prostu sobie coś pisze... no wiesz, tak dla przyjemności?

- Dla przyjemności pewnie też! Ale ja wiem, że to na pewno list... Miś Kudłaty mi powiedział! - odparła Klotylda.

- Kudłaty? - zdziwił się pajacyk. - A co on ma z tym wspólnego?

- A to, że pomaga pani - ciągnęła dalej swą opowieść pacynka. - List ma być o naszym przedszkolu, o dzieciach i oczywiście o nas.

Ojej, co za niezwykła historia! List o przedszkolu, dzieciach i zabawkach, hm... Tego jeszcze nie było!

- Wrym, wrym - zawarczał z radości traktorek Adaś.

- Huraaa! Pani pisze do nas list! List do nas o nas! Huraaa! - ucieszył się pajacyk Teofil, podskoczył jak na trampolinie i fiknął koziołka.

Każdy przecież lubi dostawać listy, zabawki też.

- Nie do nas, tylko do dzieci z innego przedszkola - tłumaczyła Klotylda. - No taaak - dodała, widząc pajacykową buzię otwartą ze zdziwienia.  - List do dzieci z innego przedszkola, żeby nas poznały i polubiły!

- Ahaaaa... - pokiwał głową pajacyk i usiadłszy na brzegu półki, zaczął uważnie śledzić ruchy pani.

Napisanie takiego listu to musi być bardzo trudne zadanie, pomyślał. Trzeba przecież ustawić literki w równiutkim rzędzie, jedna przy drugiej, by trzymały się za ręce, unikać błędów, wyrażać się pięknie, pilnować adresu i znaczków. Później szybciutko na pocztę, zanim listy ruszą w drogę. Ech, trudne zadanie, ale jakie piękne! Pani spogląda w okno, zastanawia się, uśmiecha i pisze znowu. Długopis tańczy po papierze, cały czas w prawo, powoli, obraca się niczym baletnica, krok do przodu, krok do tyłu, przyspiesza, dwa piruety i telemark. Pięknie! List prawie gotowy...

Ach, jak kolorowo! Rysunek bajka! A to się dzieci ucieszą! Dostać list w tak pięknie ozdobionej kopercie to marzenie każdego przedszkolaka. Ale zaraz, zaraz... cóż to za postać pani narysowała? Zielona czapka z pomponem, kubraczek, do tego elegancka kokarda w grochy, buzia okrągła, wesoła, policzki czerwone i takiż nosek, oczka czarne jak węgielki.

- Postać znajoma, hm... - stwierdził Teofil, drapiąc się po głowie.- Tak, tak, nie ulega wątpliwości, już gdzieś ją spotkałem!

- He he he - Roześmiała się pacynka Klotylda. - Teofil sam siebie nie poznaje!