Powrót na wrzosowisko (cz.23) - Pytania

     Melisa nie pomogła. Tej nocy nie mogłam zasnąć. Obraz topielca tkwił pod powiekami. Napuchnięta od wody, upiorna, wykrzywiona grymasem śmierci twarz niemowlęcia powracała. Co miały znaczyć te wizje? A więc nie tylko mnie nawiedzały koszmary? Doznawali ich wszyscy mieszkańcy tej okolicy? Oni również słyszeli płacz dziecka i wyczuwali czające się tutaj zło... Byli naznaczeni! Ojciec mnie chronił? Ale przed czym? A Teresa? Czy coś przede mną ukrywa? Musiałam to wszystko wyjaśnić, inaczej nie zaznam spokoju do końca życia. Nie, nie mogłam teraz wyjechać. Coś chciało, abym tutaj została. Może to jakaś potężna siła związana z przeszłością tej ziemi, z czasami, kiedy nie było mnie jeszcze na świecie? Coś musiało się wtedy zdarzyć, coś złego... Nie, nie jestem pewna, czy złego... W każdym razie uaktywniło się teraz i przemawiało do mnie w znanym sobie języku, dawało znaki, potworne, ale wyraźne, przekonujące, próbowało na siebie zwrócić uwagę, jakaś straszliwa prawda, może utajona, zakopana głęboko...